Ik denk dat we het er inmiddels allemaal over eens kunnen zijn dat de manier waarop in de jaren negentig en nul over beroemde vrouwen werd gesproken, enorm schadelijk was voor het vrouwelijk lichaamsbeeld. Als je daar nog steeds niet van overtuigd bent, luister dan maar eens naar wat Victoria Beckham daar nu openhartig over vertelt.
Victoria Beckham over lichaamsbeeld
In haar nieuwe driedelige Netflix-documentaireserie vertelt de voormalige Spice Girl over haar eetstoornis, “na jaren van speculatie!”, zoals sommige media het nog steeds verwoorden. Speculatie die zij zelf hebben aangewakkerd, inderdaad. Of gaat er dan geen belletje rinkelen? Victoria Beckham, inmiddels 51 jaar oud, legt uit dat ze “goed werd in liegen” en eigenlijk nooit eerlijk was tegen haar ouders over haar ongezonde relatie met eten. Ze voegde daaraan toe: “Het heeft echt invloed op je als je constant te horen krijgt dat je niet goed genoeg bent.”
Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue
Giftige cultuur rondom lichaamsbeeld in de jaren 2000
Veel vrouwen zullen zich hier zonder twijfel in herkennen. De cultuur rond lichaamsbeeld was in die tijd extreem giftig en beschamend. Hoewel we de afgelopen jaren misschien iets bewuster zijn geworden, keek er destijds niemand van op.
Vrouwen werden voor gek gezet, gepord en belachelijk gemaakt in programma’s als What Not to Wear, America’s Next Top Model (smize!) en 10 Years Younger. Denk aan de film Bridget Jones’s Diary, waarin Bridget als ‘dik’ werd beschouwd omdat ze meer dan 57 kilo (nine stone) woog. En dan Charlotte Church, die het lef had om maat 40 te dragen – hoe durfde ze? Volkomen normale lichamen werden in roddelbladen met rode cirkels gemarkeerd als iets om je voor te schamen. Cellulitis was de vijand, en zelfs de toen nog tiener Britney Spears werd op tv naar haar borsten gevraagd.
Ongezonde idealen
We slikten het als zoete koek. Er was een onverzadigbare honger naar verhalen over het lichaam en gedrag van beroemde vrouwen. Het was volkomen genormaliseerd. Je kon destijds niet om de obsessie met maatje nul heen, met de uitstekende heupbotten van Mischa Barton, Nicole Richie en Keira Knightley als ideaalbeeld. De boodschap was duidelijk: vrouwen mochten nooit tevreden zijn met hoe ze eruitzagen. Je zou je bijna afvragen waarom velen van ons sinds 1998 het gevoel hebben dat we niet goed genoeg zijn.
Victoria openhartig
In de documentaire worden we met onze neus op de feiten gedrukt. Het is ongelofelijk hoe Victoria kort na de geboorte van haar eerste kind, Brooklyn, op de weegschaal werd gezet door Chris Evans, live op televisie. “Vijftig kilo, dat is niet slecht!”, roept hij uit. Vervolgens verschijnen al snel de krantenkoppen: “Ze is uitgehongerd”, “Ze gooit zichzelf weg”, “Podgy Posh”, “Veel te dun”. Ook een andere mannelijke talkshowhost spreekt schaamteloos over hoe Beckham zo mager wordt dat haar Gucci-pak van haar lichaam glijdt terwijl ze langzaam afsterft. Ongelofelijk. Daarnaast kreeg ze voortdurend anorexiabeschuldigingen naar haar hoofd geslingerd. Geen wonder dat David Beckham zegt dat hij de grappige, trainingspakdragende, wijnliefhebbende vrouw die hij privé kende, voor zijn ogen zag verdwijnen.
